In 1978 bracht FIAT een nieuwe auto op de markt die de handtekening van Bertone met zich meedroeg. Het ging om de Ritmo, een middenklasse-wagen die de concurrentie aanging met de Volkswagen Golf en Opel Kadett en Ford Escort. De Ritmo kreeg een apart uiterlijk, gekenmerkt door vele ronde details.
Zo vallen direct de ronde koplampen op, waarrond de motorkap zich nestelt. Ook rond waren de handgrepen op de deuren en ook de wieldoppen kregen een aparte look mee. De Ritmo etaleerde een bescheiden motorenpalet, gaande van de kleine 1.1l met 60pk, over een 1.3l met 65pk tot een 1.5l met 75pk. Cijfers die dicht bij elkaar lagen en die ervoor zorgden dat de wagen wat te weinig vermogen had voor zijn 850kg die hij meedroeg. Wellicht vinden we daarin een reden waarom hij te weinig werd verkocht buiten de thuislanden Italië en Spanje. De Ritmo werd in Spanje immers door SEAT onder licentie gebouwd, onder de naam Ronda. Zoals alle SEAT’s uit die tijd verschilde hij vooral van de FIAT-versie door een andere badge op de neus.
Wat ook niet spreekt in het voordeel van de Ritmo was de reputatie die FIAT destijds had. De Ritmo was voor FIAT wat de Alfasud voor Alfa Romeo was. De afwerking was minder dan de concurrentie, hij roestte in de folder en de herverkoopwaarde was een lachertje. In 1980 kreeg de Ritmo ook een 1.7 dieselmotor met 55pk. In 1981 paste FIAT een mouw aan de povere vermogenscijfers, door de 1.3 en de 1.5 te voorzien van 10 extra pk’s. Nog in dat jaar kwam de Ritmo 105TC op de markt, die gebruik maakte van een 1.6 benzinemotor uit de FIAT 131 en 132. Hij was ook iets opvallender dan de rest van het gamma; zo kreeg hij onder andere mistlampen, een frontspoiler en uitgeklopte wielbogen, een zwarte lak op de onderste delen van de deuren en een spoiler op de kofferklep.
De 105TC vormde een basis waarop wat later ook een 125TC werd ontwikkeld door FIAT’s huistuner Abarth. De cilinderinhoud werd vergroot naar 1995cc en de wagen kreeg geventileerde remschijven om het geheel te laten stoppen, ook de ophanging werd onder handen genomen. Aan de buitenzijde kreeg de wagen ‘FIAT Abarth’-logo’s, vierspaaks 14” velgen en een Abarth-schorpioen op de zijlijsten. Topsnelheid van deze gifprikker was 188km/u, de 0-100 deed hij in een respectabele 8.7 seconden. Deze Abarth-modellen waren de laatste “echte” Abarth-modellen die van een aparte productielijn bij Abarth rolden, nadat FIAT de tuner in 1971 had opgeslorpt.
In 1981 bracht FIAT een cabriomodel uit van de Ritmo, ook weer getekend door Bertone. Ondaks zijn lagereprijs en fijne uiterlijk haalde ook deze versie niet het succes van referentie Golf Cabrio, omwille van de mindere afwerkingskwaliteit die de productie-afdeling van Bertone berucht maakte.
In 1982 kreeg de Ritmo een facelift, waardoor de ietwat massief ogende voorzijde verdween. Hij kreeg het nieuwe FIAT -ogo met 5 schuine strepen en mocht ook gebruik maken van dubbele koplampen, iets wat rond die periode hip werd. Achteraan verdween de plastic bumper en werden de lichten van smalle balken naar grote nietszeggende bloken herwerkt. Grootste nieuws van de facelift was de toevoeging van de Abarth 130TC aan het aanbod, Hij kreeg een dubbele Weber-carburator op een zijdelings spruitstuk. Door deze wijzigingen steeg de topsnelheid naar 195km/u en ging de acceleratie voortaan in 7.8s (wat meten een dikke seconde sneller was dan de Golf GTI 8v met 112pk). Om het gevoel van snelheid te vergroten werden Recaro-zetels gemonteerd. Mede dankzij de Weber-carburatoren en de close-ratio ZF-versnellingsbak werd de Ritmo een wild beest om in toom te houden. Hij slaagde er zelfs in om concurrenten als de Escort XR3i, de Kadett Gsi en de Golf GTI op een hoopje te rijden. Dankzij deze eigenschappen werd de Ritmo Abarth 130TC nogal eens ingezet als rallye-wagen.
In 1985 kwam er een laatste update die zich vooral onder de motorkap afspeelde. De 105TC werd vervangen door een 100pk-versie en een 1.9 dieselmotor werd geïntroduceerd als Ritmo Turbo DS. De ronde handgrepen verdwenen, om plaats te maken voor exemplaren die ook op de Regatta (een berline & breakmodel van de Ritmo)te vinden waren.
In 1988 eindigde de productie van de Ritmo, toen de teller op een goede 1.790.000 exemplaren stond. De wagen werd opgevolgd door de Tipo, een veel minder opvallend model. De Ritmo mag dan geen hoogvlieger geweest zijn, de Abarth-versies waren dat wel en zijn dat nog steeds. Ook al vind je amper nog een Ritmo die niet volledig doorgeroest is, toch bestaat er nog een community die haar liefde voor de 105TC en haar hot hatch-opvolgers deelt. De 125TC lijkt een zeldzamer leven te leiden, van de 130TC duikt geregeld nog een exemplaar op in de verkoop. Prijzen blijven vrij betaalbaar, afgezien van de naam van het merk en de afwerking. Een cabrio schommelt tegenwoordig rond de € 3.000, voor een Abarth betaal je tussen de € 2.500 en de 7.500, afhankelijk van het vermogen (lees: de zeldzaamheid) en de staat van de wagen. reken er wel op dat de wagens in België schaars zijn.
De Ritmo-naam wordt sinds kort terug gebruikt door FIAT voor het Bravo-model in Australië, aangezien Mazda in die regio de Bravo-naam reeds gebruikt voor een pick up.
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen