Fiat gebruikte de Typo-benaming om een aantal modelreeksen aan te duiden in de jaren '30 en volgende, uiteraard want 'Tipo' is enkel maar Italiaans voor 'type'. Tot zover de logische uitleg. In 1988 werd echter beroep gedaan op de Tipo-benaming om een nieuwe kleine gezinswagen op de markt te benoemen.

Dat het om een gezinswagen ging, was duidelijk te zien aan de architectuur. De wagen was destijds alleen te verkrijgen als vijfdeurs terwijl zijn voorganger - de Ritmo - nog een driedeurs- en vijfdeursvariant kende. Vijf deuren dus, en een beenruimte achterin die groter was dan bij een Ford Sierra, een wagen die nota bene een klasse hoger speelde. Bij de facelift van de Tipo werd een driedeursvariant aangeboden.

Voor het design van de Tipo stond designhuis I.DE.A in. Zij tekenden later ook de Alfa Romeo 155, de Daewoo Nubira en de Lancia Kappa, een verscheidenheid aan modellen dus. I.DE.A werd erbij gehaald als straf voor designer Giugiaro, die eerder de Uno en Panda tekende voor Fiat. Hij had echter een design voor de VW Golf II aan Volkswagen voorgelegd en die hadden dat design weerhouden voor de SEAT Ibiza. Dat stak enorm bij Fiat, aangezien SEAT tot halfweg jaren '80 de Fiat-modellen onder licentie bouwde.

De Fiat Tipo was destijds een goed verkopend model van Fiat. In het eerste jaar van productie werd hij ruim 437.000 keer verkocht, terwijl Fiat zelf slechts op 270.000 exemplaren had gerekend. Hij werd niet onterecht verkozen tot Europese Auto van het Jaar 1989. Nadat een aantal elektronische problemen bekend werden, zakte de verkoopsaantallen het jaar erop terug naar 292.000 stuks. Hij werd op twee plaatsen in Italië geproduceerd en werd daarnaast ook in Brazilië en Turkije geproduceerd.

Bij de Fiat Tipo stonden de rechte lijnen en grote vlakke volumes duidelijk op de wagen afgetekend. Designgewijs was hij verwant met de kleinere Fiat Uno, die vijf jaar eerder werd geïntroduceerd. Ook de Fiat Tempra had stijlkenmerken die door de Tipo werden ingevoerd in de looks van het gamma

De Tipo stond op een nieuw ontwikkeld Fiat-platform waarop later ook andere modellen zouden gebouwd worden. Daarnaast maakte hij gebruik van volledig gegalvaniseerde koetswerkpanelen waarmee Fiat de roestvorming naar het verleden wilde verwijzen. Fiat boode de Tipo aan met een digitaal dashboard en de basisversie kreeg eerst de benaming 'digit' mee. Na een ruzie over de rechten van die benaming werd de basisversie tot 'DGT' omgedoopt, al zorgde dat voor verwarring of het dan om een diesel GT ging, maar dat was niet het geval.

Fiat bouwde de Tipo in verschillende versies en motorvarianten. De platste was daarbij een 1.1 benzinemotor met 58 pk, de strafste was de 2.0 16v, of zoals de Italianen het zelf zo mooi zeiden: de Sedicivalvole. Die kreeg een lekker 148 pk en was daarmee sneller dan een Golf GTI uit diezelfde periode. Later volgden ook een 2.0 GT met acht kleppen en een 1.8 GT. Die laatste bleek vooral te langzaam en verbruikte veel voor zijn relatief zwakke prestaties. De diesels bestonden in die tijd uit 1.700 en 1.900 cc grote blokken, begin jaren '90 brachten die tussen de 58 en 92 pk (voor de turbodiesel) voort.

De Fiat Tipo werd opgevolgd door de Bravo/Brava, die zich ook weer onderscheidde vanwege zijn achterzijde.