Stel: je bent een steenrijke Amerikaan en je hebt vorig jaar op een geheim klantenevent van McLaren een bestelbon getekend voor een 2,3 miljoen dollar dure Speedtail. Een beetje later belt de constructeur je om te zeggen dat je auto in 2019 wordt geleverd, maar dat er wel één klein detail is: je mag er niet mee rijden. Oepsie…

Spiegels en airbags

De Speedtail heeft namelijk een centrale bestuurdersstoel met aan weerszijden een passagierszitje, naar het voorbeeld van de legendarische McLaren F1, en kan daardoor geen zijdelingse airbags voor de bestuurder bieden. Maar die zijn in de VS wettelijk verplicht. Bovendien heeft de auto camera’s in plaats van buitenspiegels, en ook dat is “het land van de onbeperkte mogelijkheden” verboden. Voor de 2,3 miljoen dollar die McLaren vraagt voor de Speedtail, zou je verwachten dat het merk een ‘effortke’ doet om de gedupeerde klanten te helpen. Maar dat is dus niet het geval.

“Show or Display”

McLaren wijst zijn klanten wel op een achterpoortje in de Amerikaanse wetgeving. Sinds 1999 mogen auto’s die enkel bedoeld zijn voor “showdoeleinden” per jaar 2.500 mijl (ongeveer 4.000 kilometer) op de openbare weg rijden, een afstand die de meeste klanten waarschijnlijk niet eens zullen benaderen. Daar komt echter wel een enorme berg papierwerk aan te pas, waarvan McLaren expliciet zegt dat de eigenaars ook daarbij geen steun moeten verwachten. “Maar”, zo voegt een woordvoerder fijntjes toe, “de eerste die de procedure doorstaat, bereidt de weg voor de anderen. Eens er een exemplaar is toegelaten onder de uitzonderingsmaatregel, mag de overheid in principe de andere ook niet meer weigeren”. Suggestie: in ruil voor een bescheiden 720S zijn wij wel bereid “to take one for the team”, hoor…